Η τέχνη του δρόμου είναι ένας γενικός όρος που καθορίζει όλες εκείνες τις μορφές της εικαστικής τέχνης που δημιουργήθηκαν σε δημόσιου χώρους, συνήθως άκριτη έκφραση που αναπτύσσεται έξω από τους συμβατικούς κανόνες των συμβατικών εκθέσεων. Ο όρος Τέχνη του δρόμου κέρδισε την δημοτικότητα του κατά την διάρκεια άνθησης των γκράφιτι (graffiti) των αρχών της δεκαετίας του 1980 και εξακολουθεί να εφαρμόζεται και στις επόμενες ενσαρκώσεις, όπως το Stencil graffiti, το wheatpasted poster art ή το sticker art.
Οι όροι “urban art”, “guerrilla art”, “post-graffiti” και “neo-graffiti” χρησιμοποιούνται πολλές φορές όταν θέλουμε να αναφερθούμε για έργα τέχνης που δημιουργήθηκαν στα ίδια πλαίσια. Η παραδοσιακή ζωγραφική με σπρέι πολλές φορές συγκαταλέγεται σε αυτή την κατηγορία, με εξαίρεση βέβαια αυτά που γίνονται για λόγους εδαφικής επικράτησης ή για καθαρό βανδαλισμό.
Οι καλλιτέχνες συχνά επιλέγουν τους δρόμους ως γκαλερί τους γιατί με αυτόν τον έχουν απευθείας επικοινωνία με το ευρύ κοινό , ελεύθεροι από τα όρια της επίσημης τέχνης. Οι καλλιτέχνες του δρόμου μερικές φορές παρουσιάζουν μηνύματα με κοινωνικό περιεχόμενο, εμποτισμένο με αισθητική αξία, με τρόπο που σου τραβάει την προσοχή για κάποιο λόγο ή σου δημιουργεί άμεσα ερωτήματα. Οι καλλιτέχνες του δρόμου συχνά ταξιδεύουν μεταξύ των χωρών για να διαδώσουν τα σχέδια τους. Μερικοί καλλιτέχνες μάλιστα έχουν αποκτήσει και φανατικό κοινό παγκοσμίως, προκαλώντας έτσι τα μέσα ενημέρωσης και την γενικότερη προσοχή του κόσμου. Αυτό είναι κάτι που το χρησιμοποιούν και πολλές διαφημιστικές εταιρίες καλώντας το καλλιτέχνη να προβάλει το προϊόν τους με το δικό του στυλ, σαν αυτό που εκφράζει στην τέχνη του, την τέχνη του δρόμου.
Υπάρχει ένα ισχυρό ρεύμα του ακτιβισμού και της ανατροπής στην αστική τέχνη (Urban art). Η τέχνη του δρόμου μπορεί να είναι μια ισχυρή πλατφόρμα για να επηρεάζεται το κοινό και μια ισχυρή μορφή πολιτικής έκφρασης για τους καταπιεσμένους, ή για άτομα οικονομικά ασθενέστερα που δεν μπορούν να φέρουν την αλλαγή.
Μερικοί καλλιτέχνες του δρόμου κάνουν χρήση μιας ελαφριάς μορφής βανδαλισμού ως ένας τρόπο για την ευαισθητοποίηση των κοινωνικών και πολιτικών ζητημάτων. Άλλοι καλλιτέχνες του δρόμου χρησιμοποιούν τον αστικό χώρο ως μια ανεκμετάλλευτη μορφή για τα προσωπικά τους έργα τέχνης, ενώ άλλοι προτιμούν την πρόκληση και τον κίνδυνο που λαμβάνουν όταν πρόκειται να τοποθετήσουν τα έργα τέχνης τους σε δημόσιους χώρους, συνήθως παράνομα. Το μεγαλύτερο κίνητρο των περισσότερων καλλιτεχνών, αν όχι όλων, είναι ότι μπορούν να ασκήσουν την τέχνη του δρόμου σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο, την προβολή του εικαστικού τους έργου χωρίς χρονοτριβές και περιττές επεξηγήσεις, επιτρέποντας την προσέγγιση ενός πολύ ευρύτερου κοινού από ό, τι παραδοσιακά έργα τέχνης και γκαλερί.
Η τέχνη του δρόμου (street art) στην Ελλάδα δραστηριοποιείται και αυτή από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, αλλά κέρδισε έδαφος στην Αθήνα το 2011 όπου η οικονομική κρίση της χώρας μέσα από μια σειρά καλλιτεχνών υψώνουν τη φωνή της αντίστασης, δημιουργώντας αλληγορικά έργα και τα κοινωνικά σχόλια στο ιστορικό κέντρο της πόλης και στην περιοχή των Εξαρχείων. Εκτενή αναφορά έχει κάνει και η New York Times δημοσιεύοντας ιστορίες για την κρίση που συνδέονται με την τέχνη του δρόμου, και την τέχνη γενικότερα.
