Μπαρόκ και 17^ος αιώνας

Το Μπαρόκ αποτελεί την κύρια αρχιτεκτονική κίνηση του 17^ου αιώνα, στήριγμα της οποίας αποτέλεσαν οι κλασσικές μορφές της Αναγέννησης.

Το Μπαρόκ (Baroque) ξεκίνησε από την Ιταλία στις αρχές του 17^ου αιώνα, αργότερα όμως πήρε την σκυτάλη η Γαλλία υπό την Βασιλεία του Λουδοβίκου του 14ου και γνώρισε μεγάλη άνθιση. Η περίοδος αυτή είχε χαρακτηριστικό γνώρισμα τις καμπύλες και την έντονη διακόσμηση, αποτέλεσε δε την βάση για την ανάπτυξη του εσωτερικού σχεδιασμού. Είχε έρθει πλέον η ώρα όπου η πρακτικότητα και η άνεση θα ερχόταν στο προσκήνιο.

Μοντέρνα κατοικία με Μπαρόκ εμφάνιση (φωτό: Simon Upton)

Στην Ιταλία απ όπου και ξεκίνησε σαν παπικό στυλ, πέρασε σε άλλες πόλεις μέσω της Ρώμης και του Βατικανού. Αν και το Μπαρόκ ήταν δημόσιου χαρακτήρα στυλ, αν αναλογιστούμε ότι το συναντάμε μόνο στα μεγάλα παλάτια εκεί όπου γίνονται πλούσιες κοινωνικές συγκεντρώσεις, οι κοιτώνες και τα απλά δωμάτια ήταν πολύ φτωχικά και ταπεινά με μια φτωχή διακόσμηση.

Το Μπαρόκ εκπροσωπήθηκε στην Ιταλία από δυο μεγάλους αρχιτέκτονες, τον Μπερνίνι (1598-1680) και τον Μπορομίνι (1599-1667). Ο μεν πρώτος ήταν γνωστός για τις βρύσες της Ρώμης, ενώ ο δεύτερος ήταν υπεύθυνος για την μεταμόρφωση της Ρώμης σε μια πόλη Μπαρόκ. Μαζί με αυτούς και με τους μετέπειτα αρχιτέκτονες συνεχίστηκε η χρήση των κλασσικών ρυθμών χωρίς όμως να περιορίζονται αυστηρά από κλασσικούς κανόνες. Το Μπαρόκ ήταν αδέσμευτο, με βαριά διακόσμηση, με μια σειρά καμπυλών που ένωναν με τόλμη το δάπεδο, τους τοίχους, τις οροφές, δίνοντας έτσι στο εσωτερικό μια αίσθηση ζωτικότητας, κίνησης και δράματος.

Στην Γαλλία ο αρχιτέκτονας Φρανσουά Μονσάρ ανέλαβε να φτιάξει τα πρώτα σπίτια σε Μπαρόκ στυλ. Στην Γαλλία επικράτησε μια παραλλαγή του Μπαρόκ, μια εξειδικευμένη και τολμηρή μορφή κλασικισμού που αργότερα έγινε πιο πλουμιστή.